"Ήταν ένας Ισπανός, ένας Ιταλός και ένας Έλληνας..."

Σάββατο απόγευμα σε ένα σχολικό γήπεδο, στη μέση της δεκαετίας του ´80. Ένα από τα αγόρια που προπονούνται, έχει καθήσει στη σκιά και σκύβει να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Είναι σιωπηλό, συγκεντρωμένο. Μετράει από μέσα του τα βήματα, τα εμπόδια, τις αναπνοές. Μπροστά του βλέπει τη γραμμή του τερματισμού. Δεν ακούει τίποτα άλλο εκτός από τα λόγια του δάσκαλου και προπονητή του, Γιάννη Κουτούζη: "Τα εμπόδια δεν θα τα φοβάσαι. Θα τα κοιτάζεις, και μετά θα τα περνάς." Στο μυαλό του κυριαρχούν οι οδηγίες αυτού του ανθρώπου που αφιερώνει παραπανίσιες ώρες, έξω από τις σχολικές υποχρεώσεις, στα παιδιά που έχουν ταλέντο, όρεξη και πάθος για τον αθλητισμό. Τα καθοδηγεί με αφοσίωση και πατρική αγάπη, εμπνέοντας προσήλωση στους στόχους, και μαθαίνοντάς τα τους κανόνες του δρόμου μετ´εμποδίων. Στο γήπεδο και στη ζωή.
Το νεαρό αγόρι θα διακριθεί απανωτές φορές. Στα γήπεδα, όσο είναι μαθητής, και στις αγωνιστικές πίστες, λίγο αργότερα. Είναι ο Νικόλας Τομπάζης, ο επικεφαλής της σχεδιαστικής ομάδας της Ferrari. Ένας ακόμα Έλληνας που, έξω από την Ελλάδα, βρήκε γόνιμο χώμα για να ριζώσει, και ν´αφήσει τη φαντασία του να εκτοξευθεί.
Παρ´ότι κληρονόμος ενός ονόματος με κύρος και ιστορία, δεν βάδισε αβίαστα πάνω στην οικογενειακή πεπατημένη, κληρονομώντας το φημισμένο αρχιτεκτονικό γραφείο του πατέρα του. Από παιδάκι είχε πάθος με δυο πράγματα: τα εμπόδια και τα αυτοκίνητα. (Δεν ξέρω πως του φάνηκε του πατέρα του όταν, από εκεί που έπαιζε με τα αυτοκινητάκια στα πατώματα, του ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να κάνει το ίδιο και στην υπόλοιπη ζωή του, αλλά, απ´ότι φαίνεται, τουλάχιστον δεν του μπήκε εμπόδιο...)  Κι έτσι χρησιμοποίησε τις δυνατότητές του προς άλλη κατεύθυνση, χαράζοντας τον δικό του δρόμο, υπερπηδώντας τα δικά του εμπόδια και κατακτώντας την κορυφή.
Τις ευκαιρίες που είχε στη ζωή του και τις δυνατότητες που του δόθηκαν, επέλεξε να μην τις ξοδέψει για να "τακτοποιηθεί" ή να "βολευτεί" μέσα στα στεγανά του οικείου, εγχώριου περιβάλλοντος, αλλά να τις χρησιμοποιήσει για να ανοίξει πλώρη για αλλού. Κάθε του μέρα ξεκινάει με ένα καινούριο "εμπόδιο" που ο ίδιος τοποθετεί μπροστά του, για να συνεχίζει διαρκώς να βελτιώνει τη δουλειά του. Σε κάθε του βήμα, έχει κατά νου ότι τα "εμπόδια" βρίσκονται παντού γύρω και ότι πρέπει κανείς, με σκληρή δουλειά και αφοσίωση, να βρίσκει τρόπους να τα υπερπηδήσει.
Στο δρόμο μετ´εμποδίων που διανύει η χώρα του Νικόλα Τομπάζη, πρόσωπα σαν το δικό του είναι φωτεινές αναφορές. Όχι επειδή φέρουν κάτι ξεχωριστό στο DNA τους ή επειδή κληρονόμησαν ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά επειδή πήραν στα χέρια τους το παρόν, το έπλασαν με δικά τους υλικά, το μπόλιασαν με τις επιθυμίες και τα όνειρά τους και, παρά τα εμπόδια - ή μάλλον, ακριβώς επειδή έχουν μάθει να μην τους φοβίζουν τα εμπόδια - κατάφεραν να το φτιάξουν όπως ήθελαν.
Κι έτσι η ιστορία μπορεί να ξαναγραφτεί αλλιώς: ήταν μια φορά ένας Ισπανός, ένας Ιταλός και ένας Έλληνας (άντε, και ένας Πορτογάλος, δε μπορεί, κάπου θα υπάρχει και αυτός μέσα στο Maranello ή τα περίχωρά του...) Και όταν τα βρήκαν δύσκολα, έκατσαν όλοι μαζί και κατέβασαν ιδέες και δούλεψαν σκληρά και βρήκαν λύσεις, και στο τέλος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα κατάφεραν...

Της Ναντίνας Χριστοδούλου


news247.gr