Για να εξηγηθώ από την αρχή, εάν ήταν (στην κυριολεξία, ελέω ψήφου) στο χέρι μου να εισαχθεί ο Νίκος Γκάλης στο μουσείο του μπάσκετ, θα το έκανα όχι απλώς και με δυο άνω άκρα μου, αλλά και με τα πόδια! Αλλά, διάβολε, ούτε εγώ, ούτε κανείς από τους εκατοντάδες Ελληνες, οι οποίοι έχουν κάνει επιδρομή στην ιστοσελίδα του ESPN έχουμε δικαίωμα ψήφου...
Απλώς μπορούμε να ελπίζουμε ότι στις σαράντα μέρες που απομένουν έως την επίσημη ανακοίνωση του ενός εκλεκτού μεταξύ των 13 (μη Αμερικανών) υποψηφίων της κλάσης του 2013, κι όσο το απανταχού της Γης Ελληναριό θα συνεχίζει να ψηφίζει μονοκούκι, κάποιο από τα μέλη της Επιτροπής θα... συγκινηθεί και θα στηρίξει την προαγωγή του Γκάλη!
Αναφέρομαι σε προαγωγή, διότι ο Νικ είναι από το 2007 μέλος του Hall of Fame της FIBA σε μια λαμπρή τελετή, αυτόπτες μάρτυρες της οποίας υπήρξαν πλείστοι όσοι Ελληνες, συμπεριλαβανομένων και των "Πελαργών" που έδωσαν τον δικό τους τόνο, εκείνο το πρωί του Σεπτεμβρίου του 2007 στο Αλκομπέντας της Μαδρίτης. Το επίσημο "induction"της πρώτης κλάσης πραγματοποιήθηκε μεσούντος του Ευρωμπάσκετ του 2007, το ίδιο απόγευμα ο Γκάλης εμφανίστηκε στο γήπεδο και μάλιστα έδωσε συνέντευξη μαζί με το άλλοτε alter ego του, τον Παναγιώτη Γιαννάκη και εγένετο χαμός στο ίσωμα της μικτής ζώνης του "Palacio de los deportes"!
Το 'χω βάλει λίγο το χεράκι μου σε αυτή την υπόθεση, ήρθε η ώρα να το αποκαλύψω! Δεν το κάνω για να κοκορευτώ ή να του πουλήσω εκδούλευση, παρά μόνο για να αποδείξω πόσο δύσκολο είναι όχι μονάχα να εισέλθει ο (κάθε) Γκάλης στο Hall of Fame, αλλά ακόμη και να συμπεριληφθεί στη λίστα των υποψηφίων!
Οσο κι αν φαίνεται περίεργο και πάντως υπερβολικό (σε ό,τι αφορά τη... χρονοκαθυστέρηση) αυτή η φάμπρικα άνοιξε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Βρέθηκα σε κάποια πόλη της Ιταλίας για αγώνα της Ευρωλίγκας και εκεί συνάντησα τον Νταν Πίτερσον, που συνεργαζόταν (και συνεργάζεται ακόμη) με το "Νaismith Memorial Basketball Hall of Fame".Στην ουσία ο παλαίμαχος Αμερικανός προπονητής της Ολύμπια Μιλάνο λειτουργεί ως αντιπρόσωπος του οργανισμού στην Ευρώπη και από καιρού εις καιρόν προτείνει διάφορες υποψηφιότητες...
Το συζητήσαμε πίνοντας έναν καφέ και προσφέρθηκα να τον βοηθήσω, παρέχοντας του πλήρη βιογραφικά σημειώματα των σημαντικότερων Ελλήνων παικτών, προπονητών, παραγόντων και διαιτητών. Ενθουσιάστηκε από την εθελοντική προσφορά μου και δύο μέρες αργότερα άρχισε κιόλας να λαμβάνει στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του τα υπεσχημένα αρχεία...
Οσες φορές συναντηθήκαμε από τότε ή επικοινωνήσαμε, πάντοτε τον ρωτούσα "τι γίνεται με αυτή την υπόθεση; " και πάντοτε μου έδινε την ίδια στερεότυπη απάντηση: "Εγώ, φίλε μου, απλώς εισηγούμαι. Αλλοι εγκρίνουν, αποφασίζουν και εκλέγουν"...
Φαίνεται πως το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, τουλάχιστον για τον Γκάλη, ο οποίος πέρασε τα πρώτα τρία στάδια, που είναι μεγάλα παλούκια: προτάθηκε, εγκρίθηκε και συμπεριλήφθηκε στη λίστα των υποψηφίων. Το αν θα εκλεγεί κιόλας θα το μάθουμε στις 15 με 17 Φεβρουαρίου στο Χιούστον, όπου θα ανακοινωθούν οι λεγόμενοι "inductees",στο περιθώριο του All Star Game του ΝΒΑ.
Γράφω συνεχώς περί εκλογής, διότι αυτή είναι η αλήθεια: τα μέλη του "Νaismith Memorial Basketball Hall of Fame" δεν επιλέγονται δια βοής, αλλά εκλέγονται δια ψηφοφορίας και δυστυχώς από τον διεθνή χώρο ο κλήρος πέφτει μονάχα σε έναν!
Θεωρώ μάταιο να αναλύσω για ποιους λόγους δικαιούται της υψίστης τιμής ο καθένας από τους 13 υποψηφίους: εμείς... λιώνουμε για τον Γκάλη και το ίδιο παθαίνουν οι Σέρβοι για τον Βλάντε Ντίβατς και τον γκουρού (και αντίπαλον δέος του προφέσορ Ατσα Νίκολιτς) Ράνκο Ζεράβιτσα, οι Βραζιλιάνοι για τον Οσκάρ Σμιντ, τον Αμαουρί Πάσος και τον προπονητή Τόγκο Σοάρες, οι Λιθουανοί για τον Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, οι Ισραηλινοί για τον Μίκι Μπέρκοβιτς και τον Ταλ Μπρόντι, οι Αυστραλοί για τον (μπαμπά του Αντριου) Λίντσει Γκέιζ, οι Ρώσοι για τον (συχωρεμένο προπονητή της ομάδας που νίκησε τους Αμερικανούς το 1972 στο Μόναχο) Βλαντιμίρ Κοντράσιν, οι Ισπανοί για τον (σπουδαίο ως παίκτη και προπονητή) Λόλο Σάινθ και οι Γάλλοι για την Τζάκι Σαζαλόν: όλοι τους υπήρξαν και παραμένουν μύθοι στην ιστορία του μπάσκετ κι ό,τι δικαίως υποστηρίζουμε εμείς για τον Γκάλη, το ίδιο μπορούν να επικαλεσθούν για κάθε μια από τις υπόλοιπες δώδεκα υποψηφιότητες...
Πέρυσι από το λεγόμενο "international basketball" είχε εισαχθεί στο Hall Fame η Ρωσίδα προπονήτρια Λίντια Αλεξέγιεβα, το 2011 o Aρβιντας Σαμπόνις, το 2010 ο Βραζιλιάνος Ουμπιρατάν Περέιρα, ο Μίρκο Νόβοσελ και ο Πέδρο Φεράντιθ (2007), ο Σάντρο Γκάμπα (2006), η Βραζιλιάνα Ορτενσία Μακάρι (2005), ο Ντράζεν Νταλιπάγκιτς (2004), ο Ντίνο Μενεγκίν (2003), μετά θάνατον ο Ντράζεν Πέτροβιτς (2002), ο Ατσα Νίκολιτς (1998), ο Αντόνιο Ντιαθ Μιγκέλ (1997), ο Κρέζιμιρ Τσόσιτς (1996), ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι (1995), ο Τσέζαρε Ρουμπίνι (1994), η Γιουλιάνα Σεμιόνοβα (1993), ο Σεργκέι Μπέλοφ (1992) και πρώτος απ' όλους ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς (1991).
Δεν μίλησα χθες ή σήμερα με τον "Little Big Dan"για να τον ρωτήσω εάν αισθάνεται ότι ευοδώθηκαν οι πολύχρονες προσπάθειες του για τον Γκάλη: του το όφειλε πάντως ο Πίτερσον του Νικ, όχι τόσο εις ανάμνησιν των αλησμόνητων νυκτών στο Μιλάνο και στο Αλεξάνδρειο, όσο ως αποκατάσταση του λάθους που (ο ίδιος έχει παραδεχτεί ότι) έκανε το 1979 εισηγούμενος στον Μπιλ Φιτς να μην ασχοληθεί με εκείνον τον βραχύσωμο τριχωτό πόιντ γκαρντ του Σίτον Χολ τον οποίο επέλεξαν οι Σέλτικς στο Νο 68 του ντραφτ!
Και κάτι ακόμη, που μας αφορά εσωτερικά, ως ελληνικό μπασκετικό έθνος: δέκα εννιά χρόνια μετά την αποχώρηση του, αυτός ο οποίος το 2007 εκλέχθηκε μέλος του Hall of Fame της FIBA, τώρα είναι υποψήφιος για το "Νaismith Memorial Basketball Hall of Fame" και θα παραστεί ως επίσημος προσκεκλημένος του προέδρου της UEFA Μισέλ Πλατινί στον τελικό του Champions League του 2013, ακόμη περιμένει ένα επίσημο αντίο και μια τιμητική διάκριση από τον Αρη και από τους "τα φαιά φορούντες" της ελληνικής μπασκετικής και αθλητικής πολιτείας...
ΥΓ: Και πολύ φοβούμαι πως θα περιμένει για πολύ και επί ματαίω, όπως ο Αναστόπουλος στη φάση (που περιέγραψε με παροιμιώδη τρόπο ο Μανώλης Μαυρομάτης) με τον Σέστιτς!
του Βασίλη Σκουντή
gazzetta.gr
