Ελάχιστοι Ελληνες έχουν κάποια μακρινή ανάμνηση. Οι γενιές που θυμούνται την Ελλάδα, τουλάχιστον τον τελευταίο μισό αιώνα, δεν είχαν αυτή την εμπειρία.Η μεταπολεμική Ελλάδα πέρασε φτώχεια και καταστάσεις ανωμαλίας, είδε να υποτιμάται το νόμισμά της, αλλά πτώχευση δεν είδε.
Πώς να είναι άραγε; Πόσο κρατάει; Τι σημαίνει για τους μισθούς...T και τις συντάξεις; Για τις τράπεζες και τις καταθέσεις; Για τα σχολεία και τα νοσοκομεία; Και τι για την ψυχική μας υγεία;
Πάνω απ' όλα τι σημαίνει για μια χώρα κι έναν λαό που έχει μάθει τα τελευταία 35 χρόνια να ζει σε ομαλότητα; Με σκαμπανεβάσματα, αλλά με τη συντριπτική περίοδο να είναι ομαλή;
Και τι σημαίνει για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, που η ομαλότητα αυτή συνδέθηκε και με διάφορα είδη χαλαρότητας;
Πώς είναι να αλλάξουν όλα αυτά, επειδή δεν θα καταβληθεί μια δόση δανείου τον άλλο μήνα ή αν η χώρα θα αναγκαστεί να φύγει από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα σε δύο χρόνια;
Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 35 χρόνια που δεν μπορούν να δοθούν απαντήσεις με, σχετική έστω, βεβαιότητα. Ως ένα βαθμό είναι λογικό. Εδώ δεν μπορούν να τις δώσουν οι ηγέτες της Ευρώπης, ούτε οι μεγαλύτεροι ειδήμονες του κόσμου, από τα χείλη των οποίων ακούς τις πλέον αντιφατικές εκτιμήσεις και προβλέψεις.
Κι αυτό λογικό.
Διότι το
«πείραμα Ελλάδα» είναι πρωτοφανές. Δεν έχει αντιμετωπιστεί μέχρι στιγμής περίπτωση χρεοκοπίας κράτους-μέλους της ευρωζώνης. Οπότε όλοι αυτοί θεωρητικολογούν και προσπαθούν να συγκρίνουν την ελληνική περίπτωση με γνωστές χρεοκοπίες του πρόσφατου παρελθόντος, π.χ. Αργεντινή.«Μα έβγαλες την απόφαση ότι η χρεοκοπία ήρθε ή έρχεται όπου να 'ναι;» βλέπω την ένσταση του αναγνώστη.
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Η ουσιαστική χρεοκοπία έχει ήδη επέλθει. Κι αυτό που «παίζεται» ακόμη είναι αν θα χρεοκοπήσουμε και τυπικά. Και, κυρίως, αν θα υποχρεωθούμε να ξαναβάλουμε στην τσέπη μας τη δραχμή, έμπλεοι εθνικής υπερηφανείας ή με συμπτώματα εθνικής κατάθλιψης.
Και τα τυπικά, όμως, έχουν πάντοτε σημασία. Εν προκειμένω έχει μεγάλη σημασία αν η χώρα θα μείνει χωρίς δανεικά σε δύο μήνες (μικρή η πιθανότητα) ή σε δύο χρόνια. Στην πρώτη περίπτωση η κατάσταση μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη, πολιτικά και κοινωνικά. Στη δεύτερη περίπτωση έχει χρόνο να προετοιμαστεί.
Κι εδώ παίζεται αυτή τη στιγμή όλο το παιχνίδι.
Το οποίο βέβαια διευθύνει ξένος διαιτητής, αλλά η μπάλα είναι σε ελληνικά πόδια. Τα οποία, αν δεν μπορούν να κρατήσουν τουλάχιστον την ισοπαλία, μπορούν να περιορίσουν την έκταση της ήττας. Ολοι γνωρίζουν ότι μια ήττα με 0-1 είναι διαχειρίσιμη και μπορεί να θεραπευθεί στον δεύτερο γύρο. Ομως ένα 0-4 δεν είναι. Επιφέρει συντριπτικό πλήγμα, που μπορεί να οδηγήσει στη διάλυση της ομάδας και να μην μπορέσει έτσι να πάρει μέρος στον δεύτερο γύρο. Να πάει κατευθείαν στη δεύτερη Εθνική και να περιμένει κάμποσα χρόνια να επιστρέψει στην πρώτη, αν ποτέ τα καταφέρει.
Το ανησυχητικότερο όλων είναι ότι η ηγεσία της ομάδας έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη του κόσμου. Η απώλεια της εμπιστοσύνης, που άρχισε το 2008, με άλλον προπονητή, συνεχίστηκε με τον αντικαταστάτη του και κορυφώνεται αυτές τις μέρες, προϊδεάζει για τα χειρότερα. Ο κόσμος είναι μπερδεμένος, ανήσυχος και ανασφαλής. Θέλει λίγα λόγια και σταράτα. Μπούσουλα και δείγμα γραφής. Και πάνω απ' όλα ειλικρίνεια. Ακριβώς αυτά που λείπουν από τη δημόσια ζωή τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης.
Κάτι απ' όλα αυτά πρέπει να έχουμε πλέον μπροστά μας . Κι αυτό είναι ευθύνη όσων μαζεύτηκαν προχθες στο προεδρικό μέγαρο. Απ' όλους δύσκολο να το περιμένεις. Από τον Παπούλια, τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά δεν το περιμένεις, το απαιτείς.
Μοιάζει πολύ κοινότοπο να πεις ότι η χθεσινή συνάντηση και οι αποφάσεις της έχουν ιστορική σημασία. Επειδή το ζούμε, είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε.
Το θέμα είναι αν το είχαν αντιληφθεί αυτοί, πριν πάνε, όταν μιλούσαν και όταν αποφάσιζαν.
Αν αποφάσισαν.
Γ.Καρέλιας
http://greece-salonika.blogspot.com
