Όντως είχε πολύ κόσμο η χθεσινή συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» συμπολιτών μας στο Σύνταγμα και οι εκτιμήσεις που έγιναν και γίνονται όπως παρατηρώ αυτή τη στιγμή σε πολλούς ιστοχώρους και σελίδες, αν και κρίνω πως είναι κάπως πρόωρες να βγάλουμε συμπεράσματα, είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Δεν πειράζει, έτσι συμβαίνει σε όλα τα καινούργια πράγματα και θα δούμε τι θα γίνει σήμερα και αύριο.
Συμμετέχοντας κι εγώ, είτε με τη φυσική παρουσία μου χθες στο Σύνταγμα και βεβαίως στο διάλογο, (όσο μπορώ βέβαια γιατί τρέχουν και άλλα πράγματα αυτές τις μέρες στη ζωή μου και στη δουλειά μου) θα ήθελα να ξεκινήσω τη μέρα μας με μια μόνο παρατήρηση πάνω σε όσα είδα χθες στο Σύνταγμα και δεν μου άρεσαν.
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν πολύς και τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε και χωρίς να έχει κάνει κανένας πρόγραμμα. Κάποια στιγμή όμως πέρασε από το Σύνταγμα η πορεία που είχαν διοργανώσει οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ αμέσως φάνηκε η μεγάλη διαφορά.
Οι «αγανακτισμένοι» είχαν συγκεντρωθεί ήσυχα και ήρεμα, δεν κρατούσαν πανό με χιλιοειπωμένα συνθήματα και είχαν έρθει με τα πόδια, άντε και ορισμένοι με ποδήλατα τα οποία δυστυχώς δημιουργούν πρόβλημα σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Οι ΔΕΗτζήδες όμως, οι οποίοι προφανώς ήθελαν να δείξουν πως δεν πάνε χαμένα τα λεφτά που παίρνει το συνδικαλιστικό τους όργανο από την επιχείρηση και δεν είναι καθόλου λίγα, είχαν νοικιάσει δυο γερανοφόρα οχήματα να κρεμάσουν ένα τεράστιο πανό με ένα σύνθημα.
Το γεγονός σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον κόσμο ο οποίος κοιτούσε με απορία το προκλητικό πανό που δεν χωρούσε πουθενά στο δρόμο και έπρεπε να κάνουν ειδικές μανούβρες τα οχήματα σε ανοιχτά σημεία να το σηκώσουν. Τούτο νομίζω πρέπει να ήταν μέρος του θεάματος μέσω του οποίου ήθελαν να προβάλουν τα αιτήματά τους και να διαμαρτυρηθούν οι ΔΕΗτζήδες. Αλήθεια που ήθελαν να το στήσουν ή να το κρεμάσουν; Σε γήπεδο ή μπροστά στη Βουλή μάλλον και τους χάλασαν την δουλειά οι «αγανακτισμένοι»!
Όπου και να ήθελαν πάντως δεν το κατάφεραν. Κατάφεραν όμως κάτι άλλο, που χωρίς κανένας να το πει, να το οργνώσει και να το φωνάξει από τους «αγανακτισμένους», καθώς αυτό ήταν και στην ουσία το κεντρικό σύνθημα τους της μεγάλης συγκέντρωσης, προκάλεσαν με το πομπώδες και πολυδάπανο συνδικαλιστικό τους ύφος τον κόσμο που εκείνη τη στιγμή ακριβώς γι’ αυτό διαμαρτύρονταν σιωπηλά στο Σύνταγμα.
Συμμετέχοντας κι εγώ, είτε με τη φυσική παρουσία μου χθες στο Σύνταγμα και βεβαίως στο διάλογο, (όσο μπορώ βέβαια γιατί τρέχουν και άλλα πράγματα αυτές τις μέρες στη ζωή μου και στη δουλειά μου) θα ήθελα να ξεκινήσω τη μέρα μας με μια μόνο παρατήρηση πάνω σε όσα είδα χθες στο Σύνταγμα και δεν μου άρεσαν.
Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν πολύς και τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε και χωρίς να έχει κάνει κανένας πρόγραμμα. Κάποια στιγμή όμως πέρασε από το Σύνταγμα η πορεία που είχαν διοργανώσει οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ αμέσως φάνηκε η μεγάλη διαφορά.
Οι «αγανακτισμένοι» είχαν συγκεντρωθεί ήσυχα και ήρεμα, δεν κρατούσαν πανό με χιλιοειπωμένα συνθήματα και είχαν έρθει με τα πόδια, άντε και ορισμένοι με ποδήλατα τα οποία δυστυχώς δημιουργούν πρόβλημα σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Οι ΔΕΗτζήδες όμως, οι οποίοι προφανώς ήθελαν να δείξουν πως δεν πάνε χαμένα τα λεφτά που παίρνει το συνδικαλιστικό τους όργανο από την επιχείρηση και δεν είναι καθόλου λίγα, είχαν νοικιάσει δυο γερανοφόρα οχήματα να κρεμάσουν ένα τεράστιο πανό με ένα σύνθημα.
Το γεγονός σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον κόσμο ο οποίος κοιτούσε με απορία το προκλητικό πανό που δεν χωρούσε πουθενά στο δρόμο και έπρεπε να κάνουν ειδικές μανούβρες τα οχήματα σε ανοιχτά σημεία να το σηκώσουν. Τούτο νομίζω πρέπει να ήταν μέρος του θεάματος μέσω του οποίου ήθελαν να προβάλουν τα αιτήματά τους και να διαμαρτυρηθούν οι ΔΕΗτζήδες. Αλήθεια που ήθελαν να το στήσουν ή να το κρεμάσουν; Σε γήπεδο ή μπροστά στη Βουλή μάλλον και τους χάλασαν την δουλειά οι «αγανακτισμένοι»!
Όπου και να ήθελαν πάντως δεν το κατάφεραν. Κατάφεραν όμως κάτι άλλο, που χωρίς κανένας να το πει, να το οργνώσει και να το φωνάξει από τους «αγανακτισμένους», καθώς αυτό ήταν και στην ουσία το κεντρικό σύνθημα τους της μεγάλης συγκέντρωσης, προκάλεσαν με το πομπώδες και πολυδάπανο συνδικαλιστικό τους ύφος τον κόσμο που εκείνη τη στιγμή ακριβώς γι’ αυτό διαμαρτύρονταν σιωπηλά στο Σύνταγμα.
