Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Γιατί επιβλήθηκε το κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο


Στην πιο δύσκολη δοκιμασία των τελευταίων 40 ετών της ιστορίας της εισέρχεται σήμερα η Κύπρος.

Το Κοινοβούλιό της καλείται να εγκρίνει μία πρωτοφανώς σκληρή ευρωπαϊκή απόφαση σε μια ψηφοφορία που μοιάζει με τεστ παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη.

Aμέσως μετά και ασχέτως αποτελέσματος, θα ξεκινήσει αγώνας δρόμου προκειμένου το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου, με το που θα ανοίξουν και εφόσον ανοίξουν οι τράπεζες το πρωί της Τρίτης, να αποφύγει κάθε πιθανότητα κατάρρευσης.

Οι κρίσιμες αυτές ώρες για την κυπριακή οικονομία είναι απώτερο αποτέλεσμα της σαββατιάτικης απόφασης του Eurogroup να συμπεριλάβει στο προτεινόμενο πακέτο διάσωσης –και ως αντάλλαγμα αυτής- μία εφάπαξ φορολόγηση τραπεζικών λογαριασμών.

• 6,75% για ποσά έως 100.000

• 9,9% για ποσά άνω των 100.000.

Για τη στήριξη της κυπριακής οικονομίας συνολικά απαιτούντο κεφάλαια 16 - 17 δισεκατομμυρίων ευρώ, ποσό που κρινόταν όμως αδύνατο να εξυπηρετηθεί δεδομένου ότι θα αποτελούσε το 95 τοις εκατό του κυπριακού ΑΕΠ.

Και έτσι «προκρίθηκε» η λύση του 10 + 6.

Δηλαδή μόνο ένα μέρος της κυπριακής λύσης θα προερχόταν από κεφάλαια των δανειστών (10 δισ) ενώ το υπόλοιπο ((περίπου 6 δισ) σκοπεύεται να αντληθεί από την καρδιά του προβλήματος.

Τον τραπεζικό τομέα.

Αυτή είναι η λύση που καλείται να υπερψηφίσει ή να απορρίψει σήμερα, το κυπριακό κοινοβούλιο.

Η Κύπρος είναι η 5η οικονομία της ευρωζώνης που καταφεύγει σε πρόγραμμα διάσωσης. Είναι όμως η πρώτη που της επιβάλλονται τέτοιοι όροι.

Ο λόγος;

Σε αντίθεση με την ελληνική, προϊόν έκλυτου δημοσιονομικού βίου, υπερτροφικού Δημοσίου τομέα και παροιμιώδους φοροδιαφυγής, η κυπριακή κρίση είναι τραπεζική. Το κυπριακό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ μετά βίας και υπερέβαινε προ κρίσης το 60% όταν η Ελλάδα έχει θέσει ως στόχο κάποια στιγμή στο... εγγύς μέλλον να το περιορίσει στο 120%.

Στην Κύπρο όμως το μέγεθος του τραπεζικού τομέα στα μέσα του 2011 έφθανε στο 896% του ΑΕΠ.

Οταν ο μέσος όρος της ευρωζώνης είναι στο 334%.

Ο μεγάλος τραπεζικός τομέας δεν καθιστά βεβαίως μοναδική περίπτωση την Κύπρο. Η Ιρλανδία και το Λουξεμβούργο έχουν άλλωστε πολύ μεγαλύτερο.

Αυτό που μετατρέπει την κυπριακή περίπτωση σε επικίνδυνη μοναδικότητα είναι ο συνδυασμός δύο παραγόντων:

• Πρώτον ότι οι μεγαλύτερες τράπεζες της Μεγαλονήσου -συνεταιριστικές και εμπορικές- έχουν μικρή διασπορά, είναι δηλαδή ως επί το πλείστον εγχωρίως ελεγχόμενες. Συναπαρτίζουν το 63% των ενεργητικών στοιχείων του συνολικού τραπεζικού τομέα και το μερίδιό τους επί του ΑΕΠ είναι πολλαπλάσιο άλλων χωρών.

• Δεύτερον ότι στην Κύπρο υπάρχει υπερσυγκέντρωση χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων σε 2-3 ιδρύματα (Κύπρου, Marfin, Ελληνική). Αυτά συγκεντρώνουν το 56% των καταθέσεων και το 48% των χορηγήσεων (δανείων).

Ας πάρουμε μια ανάσα τώρα από τα ποσοστά.

Η Κύπρος, λοιπόν, έχει υπερτροφικό τραπεζικό τομέα, συγκεντρωμένο σε όλα κι όλα 2 - 3 εγχώρια ιδρύματα.

Εχει επιπλέον δανείσει σε ελληνικών συμφερόντων προορισμούς, δάνεια ίσα με το 160% του ΑΕΠ της χώρας, τμήμα των οποίων λόγω της ελληνικής ύφεσης έχει καταστεί επισφαλές και έχει υποστεί βαριές περαιτέρω απώλειες εξαιτίας της ελληνικής αναδιάρθρωσης χρέους.

Όλα αυτά μαζί δημιουργούν -για την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ορθοδοξία τουλάχιστον- συνθήκες συστημικής κρίσης.

Τι σημαίνει αυτό; Υπεραπλουστεύοντας, ότι αρκεί η κατάρρευση μίας ή δύο τραπεζών για να συμπαρασύρει στο βυθό ολόκληρη την οικονομία.

Αν σε αυτά προστεθεί ότι κυπριακό τραπεζικό σύστημα έχει εμφατικά κατηγηρηθεί για ξέπλυμα χρήματος, μεγάλο τμήμα του οποίου προέρχεται από ρωσικά κεφάλαια, σιγά – σιγά το παζλ της απόφασης του Eurogroup συμπληρώνεται.

«Το να σώζεις πάμπλουτους Ρώσους με τα λεφτά των Γερμανών φορολογούμενων μάλλον δεν θα ήταν μια εύκολη επιλογή», σημειώνει σκωπτικά ο Economist.

Το άνοιγμα των ασιατικών αγορών θα είναι σήμερα ένα πρώτο κρας - τεστ.

Ηδη για τσουνάμι αντιδράσεων στην Ευρώπη με αφορμή το κυπριακό σχέδιο διάσωσης προειδοποιεί ο οικονομολόγος Πολ Kρούγκμαν σε σχόλιο του στους New York Times.

Ο Κρούγκμαν παραδέχτηκε ότι δεν μπόρεσε να προβλέψει την απόφαση του Eurogroup.
«Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το κούρεμα δεν αφορά μόνο τις μεγάλες ξένες καταθέσεις. Το κούρεμα των μικρών εγχώριων καταθέσεων είναι λίγο μικρότερο, αλλά εξακολουθεί να είναι σημαντικό» , επισημαίνει.

Και καταλήγει: «Η σημερινή ημέρα και όσες ακολουθήσουν αμέσως μετά θα πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρουσες».



ethnos.gr
Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »

Γερμανός επιχειρηματίας αφήνει τους υπαλλήλους του να καθορίζουν τους μισθούς τους


Στην επιχείρηση του Λαρς Φόλμερ καθορίζουν μόνοι τους οι υπάλληλοι τις αποδοχές και τις άδειές τους. Ο Φόλμερ είναι ιδιοκτήτης και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Vollmer & Scheffzyk, στην οποία απασχολούνται 25 εργαζόμενοι.

Ο 41χρονος Γερμανός δεν άντεχε άλλο τους καβγάδες για τους μισθούς και τις άδειες και αποφάσισε το φθινόπωρο του 2010, να αφήσει ελεύθερους τους εργαζόμενους της φίρμας του να διαμορφώνουν μόνοι τους τις αποδοχές τους.

Η μέθοδος είναι απλή. Όποιος πρόκειται να προσληφθεί στην επιχείρηση, ενημερώνεται αναλυτικά για τα οικονομικά στοιχεία της, αλλά και για τις αποδοχές κάθε συνεργάτη της, αρχικά ανώνυμα για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων.

Έτσι παίρνει ο υποψήφιος μία ιδέα, τι μπορεί να πληρώσει η επιχείρηση και καθορίζει ανάλογα τις απαιτήσεις του. Αφού καταλήξει σε κάποιο ποσό, μιλά ανοιχτά με τρεις εργαζόμενους της εταιρείας για την άποψη που έχει σχετικά με τον μελλοντικό μισθό του και στο τέλος τον οριστικοποιεί.

Από τότε δεν χρειάστηκε να παρέμβει ο επιχειρηματίας ούτε μία φορά, ενώ δεν βρέθηκε ποτέ αντιμέτωπος με κάποιες υπερβολικές απαιτήσεις.

Με παρόμοιο τρόπο διευθετούνται και οι άδειες του προσωπικού, για τις οποίες δεν προβλέπεται κάποια συγκεκριμένη διάρκεια, αλλά συνεννοούνται οι εργαζόμενοι μεταξύ τους.

Κάθε ένας από τους 25 υπαλλήλους γνωρίζει ακριβώς τις αποδοχές των υπολοίπων και όποιος κερδίζει περισσότερα, πρέπει να το αποδεικνύει στην πράξη, ότι το αξίζει. Αν «λουφάρει», καλείται να αιτιολογήσει τον μισθό του.

Με το συγκεκριμένο σύστημα δεν υπάρχει πλέον φθόνος μεταξύ των συναδέλφων, ενώ οι εργαζόμενοι έχουν αναπτύξει την αίσθηση ότι υπηρετούν έναν κοινό στόχο.



tanea.gr
Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »

"Οι παλιές Αθηναϊκές Απόκριες" - Κείμενο ντοκουμέντο


Το παρακάτω κειμενο για τις Αθηναικές Απόκριες δημοσιεύτηκε το 1930 στην εφημερίδα 'Ελεύθερο Βήμα', ειναι ενα απο τα πολλά κείμενα που έγραψε ο Κώστας Ουράνης την εποχή εκείνη με αφορμή τα ταξίδια του σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Τα κείμενα αυτα αργότερα, ως μια συλλογή ταξιδιών, έγιναν βιβλίο με τίτλο Ταξίδια: Ελλάδα (εκδόσεις Εστία).

Σχετικά με τα κείμενα ο Ουράνης ειχε πει: "Τα Ταξίδια στην Ελλάδα αναφέρονται στην Ελλάδα. Δεν εχουν όμως τιποτα το documantaire , δεν εικονίζουν την Ελλάδα της εποχής μεταξύ των δύο πολέμων. Ειναι εντυπώσεις καθαρά υποκειμενικές και τις περισσότερες φορές, συναισθηματικές. Ο τόνος σ'αυτές δεν ειναι σε οτι είδα αλλα στο τι αισθάνθηκα μπροστά σε ο,τι έβλεπα. Εκφράζουν τα κινήματα της ψυχής και της φαντασίας που μου προκαλούσαν τα μέρη που επισκεπτόμουν."

Παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο απο τα ταξίδια του Ουράνη με αφορμή τις φετινές απόκριες και ίσως ενα κλίμα νοσταλγίας που επικρατεί και που όπως θα δείτε και στο κείμενο πάντα υπήρχε, καθως η κάθε εποχή νοσταλγει μια εποχή παλια, καλύτερη απο αυτή. Απολάυστε το!












onalert.gr


Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »

Γιατί ο Αβραάμ Λίνκολν θεωρούσε τους τραπεζίτες χειρότερους εχθρούς του


Η «ιστορία», είχε ειπωθεί κάποτε, είναι σαν τα μικρά παιδιά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους: δεν γνωρίζουν το «καλό» και το «κακό», είναι ικανά για το καλύτερο και το χειρότερο, καταστρέφουν και αναδημιουργούν με αθωότητα, μπορούν να βάλουν με χαρά το χέρι τους στη φωτιά και την επόμενη στιγμή να κλαίνε από πόνο, ενώ βούλησή τους είναι η βούληση των εκάστοτε «μεγάλων» που τα τραβολογούν από το χέρι.

Με λίγα λόγια, για την ιστορία, το «ηθικό» και το «αγαθό», το «νόημα» και ο «υψηλός σκοπός» είναι άγνωστες «έννοιες», προβολές εκείνων που αναλαμβάνουν να τη «συντάξουν» σε ένα σώμα, να της δώσουν ένα νόημα και να την παραδώσουν στην ανθρωπότητα ως μία σειρά από ιστορούμενα γεγονότα τα οποία συνδέονται με αιτιώδεις σχέσεις άλλοτε έκδηλες και άλλοτε λανθάνουσες: κάτι προκύπτει ως αιτιατό ενός αιτίου σε μία αλυσίδα συνέχειας.

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα με τη «σύνταξη» της ιστορίας – και λέμε «σύνταξη» διότι, όσον αφορά την ιστορία, περί κειμένου και γραφής πρόκειται που σημαίνει ότι κάποιος ή κάποιοι αναλαμβάνουν να τη γράψουν, να τη συντάξουν, να της δώσουν μορφή.

Γι' αυτό, τελικά, τα πιο ουσιώδη ερωτήματα περί ιστορίας δεν είναι αυτά που αφορούν το «τι πραγματικά συνέβη», αλλά το «ποιος ιστορεί», «ποιος αναλαμβάνει να τη γράψει», «τι θέλει γράφοντάς την», «ποιες δυνάμεις εργάζονται πίσω από αυτόν».

Σε αυτό σημείο ξεκινάει ο «μύλος», για τον οποίο ευθύνονται αφενός εκείνοι που πιστεύουν ότι «κάνω ιστορία» σημαίνει απλά «παραθέτω γεγονότα», τα οποία – ειρήσθω εν παρόδω – είναι αναπόφευκτα δευτερογενή προϊόντα (ήδη γραμμένα, διατυπωμένα από άλλους), λες και δεν εργάζονται από πίσω δυνάμεις που τα προϋποθέτουν, αφετέρου όλοι όσοι (και είναι πολλοί στις μέρες μας) διέπονται από μία παρανοϊκή μανία για ανακάλυψη κρυφών, μη διατυπωμένων αιτίων, τα οποία τελικά και «ανακαλύπτουν» – δηλαδή, τα επινοούν. Πρόκειται για το γνωστό σε όλους μας ακμάζον είδος των συνωμοσιολόγων που βλέπουν παντού «συνωμότες» και δεν λένε να καταλάβουν πως στο γίγνεσθαι της ιστορίας οι «συνωμότες» είναι όλοι εμείς οι περισσότερο ή λιγότερο ενεργοί μέτοχοι και δρώντες της ιστορίας.

Που τελειώνει η συνωμοσιολογία και που ξεκινάει η υγιής αντίληψη της ιστορίας ως αποτέλεσμα ενός πυκνού δικτύου συσχετισμών δυνάμεων (συμφερόντων, συγκρούσεων, συμμαχιών, ανατροπών, ασυνεχειών κ.ο.κ.);

Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις, τις οποίες σίγουρα έχουν κάνει οι περισσότεροι, τουλάχιστον όσοι προβληματίζονται για το πώς «συντάσσεται» και «προβάλλεται» η ιστορία μέσα στην καθημερινότητα από τα ΜΜΕ, υπήρξε ένα αξιόλογο, υποδειγματικά συντεταγμένο ιστολόγημα που υπέπεσε στην αντίληψη του υποφαινόμενου σχετικά με το ρόλο των τραπεζιτών στη υπόθεση της δολοφονίας του Αβραάμ Λίνκολν, θέμα ιδιαιτέρως δελεαστικό στους δικούς μας «τραπεζο-κρατούμενους» καιρούς στους οποίους ζούμε.

Το κείμενο, δημοσιευμένο στο http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=home, έχει ως εξής:

Δήλωση του Αβραάμ Λίνκολν κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου: »Έχω δυο μεγάλους εχθρούς. Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τραπεζιτών πίσω μου. Από τους δυο αυτούς εχθρούς ο χειρότερος είναι ο πίσω μου.»

Πότε έκανε αυτή τη δήλωση ο Λίνκολν;

Όταν κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου οι τραπεζίτες που δάνειζαν το κράτος με 24% τόκο προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να τους δίνει τόκο 36%. (!!)

Τι έκανε ο Λίνκολν; Απλά ενεργοποίησε το δικαίωμα που έχει κάθε κράτος να εκδίδει χρήμα. Έτσι ο Λίνκολν θαρραλέα άρχισε να τυπώνει δολάρια για τη χρηματοδότηση του πολέμου, σώζοντας τη χώρα του από τις μελλοντικές πληρωμές των υπέρογκων τόκων προς τις τράπεζες.

Και όλοι γνωρίζουμε τι απέγινε ο Λίνκολν λίγο καιρό μετά. Δολοφονήθηκε. Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν το 1865 κανένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να αρνηθεί να δανειστεί η χώρα από τους τραπεζίτες και να μη τους πληρώνει τόκο.

Ή για να ακριβολογούμε, ένας ακόμα Πρόεδρος των ΗΠΑ τόλμησε 100 χρόνια μετά τον Λίνκολν να το ξανακάνει, δηλαδή να μη δανειστεί η χώρα από τις τράπεζες αλλά να εκδώσει χρήμα χωρίς τόκο, και ο οποίος και αυτός είχε την ίδια κατάληξη με τον Λίνκολν. Δολοφονήθηκε και αυτός λίγο καιρό μετά την απόφασή του. Ήταν ο Τζον Κένεντι. Αλλά για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας πώς ακριβώς οι μεγαλοτραπεζίτες καταδυναστεύουν τις χώρες και τις οικονομίες πρέπει να τους εξηγήσουμε τα παρακάτω απίστευτα (ΝΑΙ – ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ) αλλά απόλυτα αληθινά πράγματα.

Ενώ το Σύνταγμα των ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στο Κογκρέσο να εκδίδει χρήμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση έχει μεταφέρει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος και μάλιστα με επιτόκιο στο 'Federal Reserve' το οποίο δεν είναι κρατικό αλλά ένα όργανο των μεγάλων τραπεζών που είναι και οι μέτοχοί του. Έτσι λοιπόν το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ τυπώνει στα πιεστήριά του το χρήμα που χρειάζεται η χώρα. Αμέσως μετά το δίνει στο 'Federal Reserve' δηλαδή στους τραπεζίτες, το οποίο Federal Reserve το δανείζει πίσω στο Αμερικανικό κράτος με τόκο(!!!)

Έτσι για να καταλάβετε: Μόνο ο τόκος που πληρώνουν οι ΗΠΑ στις τράπεζες του Federal Reserve για το Αμερικανικό χρέος φθάνει το χρόνο τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια !!!

Προσέξτε: Πληρώνουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι 400 δισεκατομμύρια δολάρια τόκο στους τραπεζίτες για χρήματα που έχει τυπώσει το Αμερικανικό κράτος και τα έχει δώσει δωρεάν στους τραπεζίτες (και οι οποίοι τους τα δανείζουν πίσω με τόκο) (!!!)

Βλέποντας ο Πρόεδρος Κένεντι αυτήν την εξόφθαλμη αδικία για τον Αμερικανικό λαό, αποφασίζει το 1963 με το νόμο Νο:11110 να πάρει πίσω τις εξουσίες του 'Federal Reserve' και να τυπώσει και διανείμει χρήμα το ίδιο το κράτος παρακάμπτοντας τους τραπεζίτες.

Τύπωσε δισεκατομμύρια δολάρια για τα οποία το Αμερικανικό Δημόσιο δεν πλήρωνε κανένα τόκο στο Federal Reserve. Μάλιστα τα χαρτονομίσματα του Κένεντι έγραφαν επάνω UNITED STATES NOTE αντί του FEDERAL RESERVE NOTE που γράφεται πάντα. Αυτά τα UNITED STATES NOTE χαρτονομίσματα αποτέλεσαν θανάσιμη απειλή για το Federal Reserve System και τους τραπεζίτες αφού τους αφαιρούσαν δισεκατομμύρια δολάρια τόκους. Πέντε (5) μήνες μετά το τύπωμα των άτοκων δολαρίων ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε.

Μετά την δολοφονία του Κένεντι κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να κάνει χρήση του νόμου Κένεντι παρ'ότι ο νόμος αυτός ισχύει μέχρι σήμερα(!!) Δηλαδή με το νόμο του Κένεντι θα μπορούσαν οι ΗΠΑ τα περίπου 3 τρισεκατομμύρια δολάρια που τύπωσαν τα τελευταία 4 χρόνια να τα τύπωναν και να τα χρησιμοποιούσαν χωρίς καθόλου τόκο. Αντίθετα όμως τα τύπωσαν, τα έδωσαν στο Federal Reserve (δηλαδή στους τραπεζίτες), για να τα δανειστούν στη συνέχεια με τόκο (!!!)

Και για όσους είναι ακόμα δύσπιστοι ας μάθουν τι έλεγε ένας άλλος μεγάλος Αμερικανός Πρόεδρος, ο Τόμας Τζέφερσον (από τους δημιουργούς του Αμερικανικού θαύματος – του τότε, του αληθινού): «Εάν ποτέ στο μέλλον ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει στους τραπεζίτες να ελέγξουν την έκδοση του χρήματος, οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί που θα γιγαντωθούν, πρώτα με πληθωρισμό και μετά με ύφεση, θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ιδιοκτησία τους έως ότου τα παιδιά τους ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες τους κατέκτησαν».

Και για την ιστορία: Οι δολοφόνοι και του Λίνκολν (John Wilkes Booth) και του Κένεντι (Lee Harvey Oswald) δολοφονήθηκαν και οι δυο πριν προλάβουν να δικαστούν.



iefimerida.gr
Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...