Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Ποιοι χαρακτηρίζονταν «δίκαιοι φόνοι» στην αρχαιότητα ;


Μπορεί κάποιοι να μυκτηρίζουν τον χριστιανισμό για τη θέση του απέναντι στη μοιχεία, αλλά στην αρχαιότητα ακόμη και ο φόνος για λόγους μοιχείας θεωρείτο … δίκαιος φόνος (!!). Ας διαβάσουμε, λοιπόν, πώς αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι Έλληνες την μοιχεία και πώς την τιμωρούσαν!...
ΟΤΑΝ μιλάμε για μοιχεία, εννοούμε την παράβαση της συζυγικής πίστης από τον έναν από τους συζύγους. Παλιότερα αποτελούσε ποινικό αδίκημα. Όλες οι σχετικές διατάξεις περί μοιχείας έχουν καταργηθεί ως αναχρονιστικές. Πριν την κατάργηση των σχετικών διατάξεων η μοιχεία αποτελούσε συγκεκριμένο λόγο διαζυγίου (καταργηθέν άρθρο 1439 Α.Κ.).

Με το νόμο 1329/83, με τον οποίο έγινε εφαρμογή της συνταγματικής αρχής της ισότητας ανδρών και γυναικών, η μοιχεία τεκμαίρεται ότι προκαλεί ισχυρό κλονισμό στην έγγαμη συμβίωση και δίνει τη δυνατότητα στους συζύγους να ζητήσουν διαζύγιο λόγω ισχυρού κλονισμού της έγγαμης σχέσης τους.
Σήμερα το θέμα της μοιχείας, που δεν αποτελεί πλέον ποινικό αδίκημα, αλλά μία από τις αιτίες ενός διαζυγίου, έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, παρά το γεγονός ότι ο χριστιανισμός, στον οποίον πιστεύουν πολλοί άνθρωποι, ήταν ένα είδος … αναχώματος προς την μοιχεία. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είπε πει: «Ός αν απολύση την γυναίκα αυτού, δότω αυτή αποστάσιον. Εγώ δε λέγω υμίν ότι ός αν απολύση την γυναίκα αυτού παρεκτός λόγου πορνείας, ποιεί αυτήν μοιχάσθαι…» (Ματθ. 5, 31-32).

Δυστυχώς το θέμα αυτό είχε –και έχει- πολλές φορές απάνθρωπη κατάληξη, αφού ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λιθοβολούν μέχρι θανάτου του μοιχούς, όπως την εποχή του Χριστού που πήγαν να λιθοβολήσουν την μοιχαλίδα (!!)

Παρά ταύτα, υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι πιστεύουν ακόμη και σήμερα σε «δίκαιους» ή «περιττούς» φόνους, ενώ οι θεωρίες τους πολλές φορές είναι αντιφατικές.

Για παράδειγμα υπάρχουν ορισμένοι αιρετικοί οι οποίοι επιτρέπουν στους οπαδούς των να σκοτώνουν τους ένοπλους ληστές πού επιτίθενται στο σπίτι τους και απειλούν την ζωή τους και την περιουσία τους. Αλλά όταν επιτίθεται ένα ληστρικό κράτος για να κατακτήσει κάποιο άλλο, οι αιρετικοί αυτοί, που βρίσκονται στο δεύτερο κράτος, δεν επιτρέπεται να λάβουν μέρος στην ένοπλη άμυνα κατά του επιτιθεμένου» (!)

Στην Ιταλία, ο Βελάσκεθ φιλοτέχνησε τον πίνακα Ο Απόλλων στο εργαστήριο του Ήφαιστου (1630) που απεικονίζει το θεό Απόλλωνα, έτοιμο να αναγγείλει στον Ήφαιστο πως η Αφροδίτη τον απατά με τον θεό Άρη.


Η ΜΟΙΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Ας έλθουμε, τώρα, στην αρχαιότητα όπου ως «δίκαιοι φόνοι» θεωρούνται αυτοί που διαπράττονταν σε πολεμικές μάχες και σε μοιχείες!

Η ίδια η Ελληνική Μυθολογία αναφέρεται πολλές φορές σε θέματα μοιχείας. Η Αφροδίτη, για παράδειγμα, δυσαρεστημένη που υποχρεώθηκε να παντρευτεί τον ανάπηρο 'Ηφαιστο, τον απατά μέσα στο ίδιο του το παλάτι με τον Άρη. Ο Ήφαιστος μαθαίνει τη μοιχεία από τον Ήλιο που όλα τα βλέπει και, για να εκδικηθεί, χαλκεύει μετάλλινα δίχτυα, λεπτά σαν τα νήματα της αράχνης, και ζώνει με αυτά το ένοχο κρεβάτι έπειτα φεύγει, τάχα για να πάει στη Λήμνο. Αμέσως ο Άρης βρίσκει την ευκαιρία να συναντήσει την Αφροδίτη, μόλις όμως πλαγιάζουν, βρίσκονται μπλεγμένοι στα αόρατα δίχτυα και δεν μπορούν να κουνηθούν.

Ειδοποιημένος από τον 'Ηλιο πάλι, ο Ήφαιστος γυρίζει, ανοίγει την πόρτα του θαλάμου και φωνάζει όλους τους θεούς να έρθουν να δουν τις ντροπές της Αφροδίτης, που καταφρόνησε τον άντρα της, γιατί είναι κουτσός και άσχημος, και προτίμησε τον όμορφο Άρη. Τώρα όμως πήρε την εκδίκησή του• και δεν έχει, λέει, σκοπό να λύσει τους ενόχους, αν ο πατέρας της Αφροδίτης, ο Δίας, δεν του επιστρέψει όλα τα δώρα που του είχε προσφέρει, για να του τη δώσει. Ακούοντας τις φωνές του οι θεοί μαζεύονται όλοι στο παλάτι του. Μόνο οι θεές απουσιάζουν από ντροπή, γιατί το θέαμα δεν είναι βέβαια κατάλληλο για κυρίες. Και πάλι αντηχεί το άσβηστο γέλιο των αθανάτων, καθώς αντικρίζουν το παράνομο ζευγάρι δεμένο πάνω στο κρεβάτι.

Tα σχόλια αρχίζουν: Η κακή δουλειά δεν προκόβει. Nα που ο κουτσός και αργοκίνητος Ήφαιστος έπιασε με τους δόλους του τον γρήγορο Άρη. Έπειτα γυρίζει ο Απόλλωνας και ρωτά πονηρά τον Ερμή: Θα ήθελες την ώρα αυτή να βρίσκεσαι στη θέση του Άρη; Κι εκείνος αποκρίνεται: Ας βρισκόμουν στο πλευρό της χρυσής Αφροδίτης και ας με έζωναν τρεις φορές τόσα δίχτυα και ας με έβλεπαν όχι μόνο οι θεοί, αλλά και οι θεές όλες! Και πάλι οι θεοί βάζουν τα γέλια• μόνο ο Ποσειδώνας κρατιέται σοβαρός και παρακαλεί τον 'Ηφαιστο να λυτρώσει τον Άρη με την υπόσχεση, αν εκείνος αρνηθεί έπειτα να πληρώσει τα λύτρα, να του τα δώσει ο ίδιος. Ο Ήφαιστος πείθεται και λύνει τους ενόχους. — Μια οικογενειακή τραγωδία, που τελειώνει και αυτή χωρίς σοβαρές συνέπειες. (1)

Κι όχι μόνον!... Εκτός από την Πελοπία και το γιο της τον Αίγισθο, ο Τάνταλος και ο Πλεισθένης ήταν επίσης παιδιά του Θυέστη. Αυτά τα δυο, τα μικρότερα, τα έσφαξε ο Ατρέας, και τις σάρκες τους, ψημένες, τις πρόσφερε στον Θυέστη, σαν εκδίκηση για τη μοιχεία του με την Αερόπη. (2)
Αλλά και στην πατρίδα ο γερο - Ναύπλιος, σαν έμαθε τη συμφορά, αρμάτωσε καράβι, κίνησε και πήγε στην Τροία και ζήτησε από τους αρχηγούς να του δώσουν εξηγήσεις και να αποκαταστήσουν την τιμή του γιου του. Αυτοί όμως δεν του έδωσαν σημασία και τότε ο πληγωμένος πατέρας επινόησε τη φοβερή εκδίκηση του. Γύρισε στην Ελλάδα και μίλησε παντού με τα χειρότερα λόγια για τους ήρωες, για τη συμπεριφορά τους στους ξένους τόπους και για τα ξεφαντώματα τους με τις γυναίκες που άρπαζαν όπου τις έβρισκαν. Και μ' αυτό έσπρωξε τις νόμιμες γυναίκες στη μοιχεία. Τότε η Κλυταιμήστρα πρόδωσε τον Αγαμέμνονα με τον Αίγισθο, η Αιγιαλεία τον Διομήδη με τον Κομήτη και η Μήδα τον Ιδομενέα με τον Λεύκο, τότε και στην Ιθάκη συνάχτηκαν οι μνηστήρες γύρω από την Πηνελόπη και έτρωγαν το βίος του Οδυσσέα. Kα σαν έπεσε η Τροία και οι κατακτητές γύριζαν στα σπίτια τους, ο Ναύπλιος πήγε στην Εύβοια, στάθηκε στον Καφηρέα και εκεί με παραπλανητικές φωτιές τη νύχτα έκανε τα περαστικά καράβια των Ελλήνων να τσακιστούν πάνω στα βράχια και έτσι να χαθούν πολλοί. Λένε πως και ο ίδιος ο Ναύπλιος αργότερα βρήκε παρόμοιο θάνατο σε κάποιο ταξίδι του (βλ. και τόμ 5, Παλαμήδης κ.α.). (3)

Ο πανεπιστημιακός μας δάσκαλος Ι. Θ. Κακριδής; λέει πως «το αδελφικό μίσος και την καταραμένη γενιά, πάνω στις γραμμές του μύθου του Δαναού και του Αιγύπτου, του Προίτου και του Ακρίσιου, του Ετεοκλή και του Πολυνείκη, του Ώτου και του Εφιάλτη, του Ρωμύλου και του Ρέμου, του Κάιν και του 'Αβελ, είναι μεταμυκηναϊκή και προδίδει το πώς έβλεπαν οι δωριείς ηγεμόνες της Αργολίδας τους προκατόχους της επικράτειάς τους. Σ' αυτούς και εύλογο και εύκολο ήταν να προσαρτήσουν όλες τις μνήμες του ελληνισμού από βάρβαρα ήθη και εγκληματικές πράξεις, από θεολογικά δόγματα και λατρευτικά τυπικά, που για τις ιστορικές κοινωνίες η σημασία τους δεν ήταν πια προσιτή. Άλλωστε σε όλες τις λογοτεχνίες και σε όλους τους καιρούς το αδελφικό μίσος και η προδοσία, η μοιχεία και η αιμομειξία, ο βιασμός και ο φόνος, σαν αφηγηματικά στοιχεία, ήταν πολύ πιο συναρπαστικά από την αδελφική αγάπη, τη συζυγική πίστη και την ειρηνική συμβίωση.» (!!) (4)

Τι ήταν η ραφανίδωσις; Γιατί έβαζαν στα οπίσθια του μοιχού τη ραφανίδα (: ραπανάκι); Ποιοι ήταν οι εύπροικτοι; Πως ήταν το κούρεμα ” μοιχόν”; Ποια ήταν η ονοβάτιδα;

Σε ένα άρθρο του γνωστού συγγραφέα και ιστορικού ερευνητή κ Θ. Καρζή (5) διαβάζουμε:
Στην αρχαία Αθήνα, όταν ο σύζυγος έλειπε – και, έλειπε τις περισσότερες ώρες – η γυναίκα του δεν είχε το δικαίωμα να δεχτεί άντρα στο σπίτι. Μερικές βέβαια θα το ήθελαν, αν τυχόν ήταν αηδιασμένες από το σύζυγο ή ερωτευμένες με άλλον• αλλά στην αρχαία Αθήνα η μοιχεία ήταν έγκλημα βαρύτατο και η τιμωρία των μοιχών αφηνόταν στην διάκριση του δικαστή – αν έφταναν τελικά ως εκεί, γιατί οι παλιότεροι νόμου του Δράκοντα τους παρατούσαν στο έλεος εκείνου που τους έπιανε αυτόφωρα, ενώ οι νεώτεροι του Σόλωνα πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές λύσεις: είτε να τους σκοτώσει και τους δύο, είτε να ευνουχίσει το μοιχό, είτε να τον εξαναγκάσει με βασανιστήρια να εξαχοράσει τη ζωή του στην τιμή που ήθελε ο απατημένος. Συχνά η εκτέλεση του μοιχού γινόταν με λιθοβολισμό, από πολλούς μαζί πολίτες, που πρόστρεχαν στις κραυγές του συζύγου. Αν ωστόσο αποδειχνόταν ότι ο ένοχος είχε χρησιμοποιήσει βία για να συνευρεθεί με τη σύζυγο, τότε ο σύζυγος δε δικαιούταν παρά μιαν αποζημίωση, που το ύψος της οριζόταν από τους δικαστές και ήταν συνήθως μια μνα (100 δραχμές). Όπως γίνεται φανερό, ο νομοθέτης, συντάσσοντας τον περίεργο τούτο νόμο, θεώρησε πιο επικίνδυνη για την κοινωνική τάξη της αποπλάνηση από το βιασμό.

Από δίκη περνούσαν οπωσδήποτε οι μοιχοί στην περίπτωση που δεν υπήρχε αυτόφωτο αδίκημα• και τότε ο δικαστής, εφόσον τους έκρινε ένοχους, τους καταδίκαζε σ’ οποιαδήποτε ποινή εκτός από θάνατο. Μια από τις ποινές των μοιχών ήταν η ραφανίδωσις ή παράτιλμος, δηλαδή το μπήξιμο μιας ραφανίδος μεγέθους καρότου στον πρωκτό τους, οπότε στο εξής τους αποκαλούσαν ονειδιστικά ευπροίκτους. Άλλη ποινή ήταν το κούρεμα, γι’ αυτό και το είδος του κουρέματος που εμείς το λέμε «σύριζα», οι αρχαίοι Αθηναίοι το αποκαλούσαν μοιχόν. Το δικαστήριο μπορούσε να επιβάλει και πρόστιμο, τα μοιχάγρια. Όπως είπαμε και σε προηγούμενες σελίδες, η τελευταία αυτή ποινή είχε ταξικό χαρακτήρα, αφού μονάχα οι πλούσιοι μπορούσαν να ξεμπλέξουν εξαγοράζοντας την ποινή τους. Αν η γυναίκα που πιανόταν αυτόφωρα σε παράνομη σεξουαλική πράξη ήταν ανύπαντρη ή κόρη, ο αδερφός ή ο πατέρας είχε δικαίωμα να την πουλήσει σκλάβα. Ένας μεταγενέστερος νόμος, που φαίνεται ότι επιχειρεί να περιορίσει κάπως τις καταχρήσεις του αρσενικού πληθυσμού σε βάρος του θηλυκού, δεν επέτρεπε στον Αθηναίο να πουλήσει την κόρη του ή την αδερφή του, κάτι που μέχρι τότε ήταν νόμιμο, παρά «μόνο» εφόσον αποδειχνόταν πως είχε έρθει σε σεξουαλική επαφή πριν από το γάμο της. Σε περίπτωση βιασμού παρθένας, το δικαστήριο επέβαλλε στο βιαστή πρόστιμο 10 μνων (1.000 δραχμών), δεκαπλάσιο δηλαδή από το πρόστιμο για το βιασμό παντρεμένης. Μετά την καταδίκη της, η μοιχαλίδα διωχνόταν αμέσως από το σπίτι και στο εξής της απαγορευόταν να μετέχει σε θρησκευτικές τελετές• ενώ, αν παρουσιαζόταν μ’ εμφάνιση εξεζητημένη, ο καθένας μπορούσε να την προσβάλει, να της ξηλώσει τα κοσμήματα, να της σκίσει τα ρούχα, να τη βρίσει, να την εξευτελίσει (6) ….

Το δικαστικό έδρανο, ένα ορθογώνιο μαρμάρινο πόντιουμ, πίσω από το οποίο στεκόταν ο δικαστής.
«ΔΙΚΑΙΟΣ ΦΟΝΟΣ», ΛΟΙΠΟΝ;

Σε όλα αυτά που προαναφέραμε, αξίζει τον κόπο ν’ αναφερθούμε σ ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», που έγινε την 21ην Σεπτεμβρίου του 2009 και αναφέρει πώς βρέθηκε μια αρχαία δικαστική έδρα, την οποία έφερε στο φως μία ανασκαφή στην περιοχή της Ακρόπολης. Μεταξύ άλλων, λοιπόν, διαβάζουμε τα εξής:

«…. Ως ένα από τα αρχαιότερα δικαστήρια της Αθήνας αναφέρεται το «Δικαστήριον επί Δελφινίω» (περί το 500 π.Χ.), που βρίσκεται στην περιοχή του Ιλισού (στα νοτιοδυτικά του μεταγενέστερου ναού του Δελφινίου Απόλλωνος). Σώζονται τα θεμέλιά του μέσα στην αρχαιολογική περίφραξη, στη συμβολή των οδών Αθαν. Διάκου και Αμαλίας. Σ' αυτό το δικαστήριο, που ιδρύθηκε από τον βασιλιά της Αθήνας Αιγέα, πατέρα του Θησέα, δίπλα στο ανάκτορό του, δικάζονταν οι «δίκαιοι» φόνοι. Δηλαδή, εκείνοι που διαπράττονταν σε περίπτωση μοιχείας ή κατά τις πολεμικές συγκρούσεις. Εκεί πήγε να δικαστεί για να εξιλεωθεί ο Θησέας, γιατί είχε σκοτώσει τους μυθικούς γίγαντες γιους του Πάλλαντα, τους Παλλαντήδες.

Το δικαστικό έδρανο, που βρέθηκε τυχαία στην ίδια περιοχή (νοτιοανατολικά της Ακρόπολης), δεν φαίνεται να έχει ποτέ μετακινηθεί από τη θέση του. Είναι ένα ορθογώνιο, μαρμάρινο «πόντιουμ» πίσω από το οποίο θα στεκόταν ο δικαστής και γύρω του ο κατήγορος, οι κατηγορούμενοι και οι μάρτυρες. Οι αρχαιολόγοι θεωρούν το εύρημα ως ένα από τα σπουδαιότερα των τελευταίων χρόνων, γιατί μαρτυρά για πρώτη φορά την ύπαρξη δικαστηρίου στη θέση αυτή.

Στην περίπτωση αυτή δεν φαίνεται να υπήρχε κάποιο οικοδόμημα, σε αντίθεση με το «επί Δελφινίω» που ήταν ένα τριμερές οικοδόμημα με αυλή μπροστά - το λεγόμενο «Περίφρακτον», που περιέβαλλε το δικαστήριο. Δίκες στο ύπαιθρο αφορούσαν κυρίως φόνους, ώστε να μη βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη με τον φονιά. Στις πηγές αναφέρονται κι άλλα δικαστήρια, όπως το «τρίγωνο» από το σχήμα του και το «παράβυστο», που δίκαζε σε μέρη αφανή της πόλης ασήμαντες υποθέσεις. Για τους πρώτους δικαστές γνωρίζουμε ότι αποτελούνταν από ένα συμβούλιο ευγενών. Το σώμα αυτό αργότερα πέρασε υπό τον έλεγχο της Εκκλησίας του Δήμου.

Η ανασκαφή του οικοπέδου έχει ολοκληρωθεί αλλά η βαριά και πολύτιμη έδρα της Θέμιδας περιμένει το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο να αποφασίσει πότε θα γίνει η μεταφορά της σε άλλο χώρο στεγασμένο και ασφαλή. Προς το παρόν παραμένει στο οικόπεδο που βρέθηκε. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να ξεχαστεί εκεί και τα καιρικά φαινόμενα του χειμώνα να σβήσουν τα χαράγματα που φέρει το αρχαίο και να χαθούν ενδεχομένως πολύτιμες πληροφορίες.» (7)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. «Ελληνική Μυθολογία» Εκδοτική Αθηνών.
2. «Ελληνική Μυθολογία». «Οι Ήρωες», Εκδοτική Αθηνών.
3. Ελληνική Μυθολογία» Εκδοτική Αθηνών.
4. «Ελληνική Μυθολογία». «Οι Ήρωες», Εκδοτική Αθηνών.
5. Πηγή: «Η γυναίκα στην αρχαιότητα» , Θ. Καρζή, εκδόσεις Φιλιππότη, σελ. 205, 20
6. Κατά τον Πλούταρχο, σε άλλες ελληνικές πόλεις ο μοιχαλίδα πάθαινε ακόμη χειρότερα. Στην Κύμη π.χ. την έσερναν πρώτα στην αγορά και την ανέβαζαν σ’ ένα μεγάλο λιθάρι, για να τη δει και να τη χλευάσει όλος ο κόσμος. Μετά την κάθιζαν πάνω σ’ ένα γάιδαρο και τη γυρόφερναν σ’ όλη την πόλη, κάτω από λοιδορίες, βρισιές και φτυσίματα. Τέλος την ξαναπήγαιναν στην αγορά, πάνω στο ίδιο λιθάρι, όπου τη «βάφτιζαν» ονοβάτιδα. Μ’ αυτόν τον ατιμωτικό «τίτλο» θα την προσαγόρευαν από τότε ώσπου να πεθάνει, απαγορεύοντάς της τη συμμετοχή σε θρησκευτικά καθήκοντα και κρατώντας τη σε καραντίνα «για να μη διαφθείρει και τις άλλες γυναίκες». Φυσικά, όπως και στην Αθήνα, ο σύζυγος την έδιωχνε από το σπίτι, γιατί κι αν ακόμη διανοούταν να δείξει συγκατάβαση και να τη συγχωρέσει, η κοινωνία θα τον αποκήρυχνε και θα τον περιφρονούσε σαν άτιμον. (Βλέπε: «24γράμματα» μέσα στο Διαδίκτυο)
7. Ελευθεροτυπία, Ν. Κοντράρου-Ρασσιά, 21/09/2009.






sakketosaggelos.gr
Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »

Βήμα βήμα πως θα τακτοποιήσετε τα χρέη σας προς Εφορία, Ταμεία, Δήμους και τράπεζες


Τη δυνατότητα να πάρουν μία οικονομική ανάσα τακτοποιώντας τα χρέη τους προς την Εφορία, τα Ταμεία, τους Δήμους και τις τράπεζες δίνει η κυβέρνηση 2,7 εκατομμύρια οφειλέτες με ρύθμιση των οφειλών σε απεριόριστες δόσεις για όσους χρωστούν ως 5.000 ευρώ και ρύθμιση οφειλών σε 48 δόσεις για επαγγελματίες, εμπόρους, επιχειρήσεις και μεγαλοοφειλέτες.

Οπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής οι οφειλέτες θα πρέπει να γνωρίζουν:

Τα χρέη που μπορούν να υπαχθούν είναι αυτά που είχαν δημιουργηθεί ως 31/12/2012. Καμιά οφειλή που δημιουργήθηκε μετά τις 31 Δεκεμβρίου 2012 δεν θα μπορεί να υπαχθεί στη ρύθμιση Νέας Αρχής.

Θα πρέπει, αν είναι δυνατόν, όλες οι οφειλές να συγκεντρωθούν στην ενιαία ρύθμιση.

Ο οφειλέτης πρέπει να έχει εξοφλήσει όλες τις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις του μετά την 1/1/2013 προτού υπαχθεί στη ρύθμιση.

Οφειλέτες με χρέη που είχαν συσσωρευθεί πριν από τις 31 Δεκεμβρίου 2012 μπορούν να υπαχθούν στη ρύθμιση Νέας Αρχής οποιαδήποτε στιγμή αργότερα, υπό την προϋπόθεση η διάρκεια του διακανονισμού τους να μην εκτείνεται πέραν της 30ής Ιουνίου 2017 και να είναι ενήμεροι στις υποχρεώσεις τους από τον Ιανουάριο του 2013. Η υπαγωγή στις υφιστάμενες ρυθμίσεις θα κλείσει μόλις ανακοινωθεί η νέα ρύθμιση.

Νέοι οφειλέτες με χρέη που δημιουργήθηκαν μετά τις 31 Δεκεμβρίου 2012 δεν μπορούν να υπαχθούν στη ρύθμιση Νέας Αρχής.

Όπως προβλέπεται στο νομοσχέδιο, με εξαίρεση τα χρέη κάτω των 5.000 ευρώ, πρέπει ο φορολογούμενος να αποδεικνύει την αδυναμία εξόφλησης της οφειλής και ότι δεν θα σταματήσει να πληρώνει τις δόσεις (βιωσιμότητα διακανονισμού).

Για τον σκοπό αυτόν θα γίνει λεπτομερής προσδιορισμός των περιουσιακών στοιχείων τα οποία έχει στην κατοχή ή στον έλεγχο του ο οφειλέτης. Όσοι έχουν καταδικαστεί για φοροδιαφυγή ερευνώνται για ποινικά φορολογικά αδικήματα ή έχουν παραπεμφθεί στον Εισαγγελέα δεν επιτρέπεται να υπαχθούν.

Για να υπαχθεί κάποιος στη ρύθμιση πρέπει να έχουν εκπληρωθεί όλες οι υποχρεώσεις υποβολής δηλώσεων τα τελευταία πέντε χρόνια (όχι απαραιτήτως εμπρόθεσμα).

Επίσης, δεν θα επιτρέπεται η υπαγωγή αν τα στοιχεία που υποβάλλονται είναι ατελή ή λανθασμένα, ενώ η προέλευση του χρέους δεν έχει σημασία για την υπαγωγή στον διακανονισμό.







iefimerida.gr
Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »

Αστυνομικοί και δόκιμος της Ικάρων σε κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας


Πολυμελές κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας, στο οποίο εμπλέκονται αξιωματικοί, αστυνομικοί, αλλά και ιδιώτες, εξαρθρώθηκε από την Ελληνική Αστυνομία.

Η εγκληματική οργάνωση ενέχεται στην παράνομη ανίχνευση, ανασκαφή και ανεύρεση αρχαίων αντικειμένων, με σκοπό την περαιτέρω εμπορία τους και τον πορισμό παράνομων εσόδων. 

Στους συλληφθέντες περιλαμβάνονται ένας απόστρατος Αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας, τρεις εν ενεργεία αστυνομικοί (δυο Αρχιφύλακες και ένας Αστυφύλακας), που υπηρετούν σε Υπηρεσίες της Αττικής, ένας Δόκιμος Αξιωματικός στη Σχολή Ικάρων και πέντε ιδιώτες, ενώ αναζητείται ακόμη ένας Ελληνας. 

Σε βάρος τους σχηματίστηκε δικογραφία κακουργηματικού χαρακτήρα για σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση και επιπλέον για τα - κατά περίπτωση - αδικήματα της παράβαση της νομοθεσίας για την προστασία των αρχαιοτήτων και της πολιτιστικής κληρονομιάς, του νόμου περί όπλων καθώς και του νόμου περί εξαρτησιογόνων ουσιών. 

Ειδικότερα, έπειτα από πολύμηνη και μεθοδική έρευνα της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων, προέκυψε ότι οι συλληφθέντες, τουλάχιστον από το Φεβρουάριο του 2012, είχαν συστήσει εγκληματική οργάνωση, με σκοπό τη συστηματική διενέργεια παράνομων αρχαιολογικών ερευνών και ανασκαφών, καθώς και την περαιτέρω εμπορία των αρχαίων αντικειμένων. 

Όπως διαπιστώθηκε, τα μέλη του κυκλώματος είχαν προμηθευτεί τον κατάλληλο εξοπλισμό και εργαλεία (μηχανήματα ανίχνευσης), με τα οποία πραγματοποιούσαν παράνομες έρευνες για την ανακάλυψη αρχαίων αντικειμένων, με διαφορετική σύνθεση ομάδας, κάθε φορά. 

Κατά τη διάρκεια της παράνομης δράσης τους, έκαναν έρευνες για ανακάλυψη αρχαίων αντικειμένων σε διάφορες περιοχές της χώρας, ενώ προέκυψε ότι για τον ίδιο σκοπό είχαν μεταβεί επανειλημμένα στην περιοχή του Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας και στην ευρύτερη περιοχή του Μαραθώνα Αττικής.



epikaira.gr
Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »

21η Απριλίου 1967: Σαν σήμερα πριν 46 χρόνια...


Ήταν ξημερώματα τις 21ης Απριλίου 1967, όταν ομάδα στρατιωτικών με επικεφαλής τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τους συνταγματάρχες Γεώργιο Παπαδόπουλο και Νικόλαο Μακαρέζο κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα και επέβαλλε μία στυγνή δικτατορία, που διήρκεσε επτά χρόνια.

Η χώρα την εποχή εκείνη βρισκόταν ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο. Οι εκλογές είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου και την εξουσία ασκούσε από τις 3 Απριλίου η ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον αρχηγό της Παναγιώτη Κανελλόπουλο, έχοντας τη συναίνεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Γεγονός των ημερών ήταν η συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (17 Απριλίου), που όμως διαλύθηκε από την Αστυνομία, προς μεγάλη απογοήτευση των αθηναίων ροκάδων, που θα έβλεπαν ένα συγκρότημα - θρύλο στην ακμή της δημιουργικότητάς του.

Διάχυτη ήταν η πεποίθηση ότι τις επερχόμενες εκλογές θα κέρδιζε η Ένωση Κέντρου και θα επανερχόταν θριαμβευτικά στην εξουσία υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Πολλοί ήλπιζαν ότι θα ετίθετο ένα τέλος στη διετή πολιτική ανωμαλία, που έμεινε στην ελληνική ιστορία ως «Αποστασία» και σηματοδοτήθηκε με την παραίτηση του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου (είχε λάβει το 52,2% στις εκλογές του 1964) στις 15 Ιουλίου 1965, μετά τη σύγκρουσή του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο.

Στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, ένα τμήμα της ΕΡΕ ζητούσε ένα «λοχία» για να σώσει τη χώρα από τον αναρχοκομμουνισμό. Για τη μετεμφυλιακή Δεξιά της προδικτατορικής περιόδου, κομμουνιστές ήταν εν ευρεία εννοια και οι κεντρώοι και οπωσδήποτε ο απρόβλεπτος Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν το ανερχόμενο αστέρι στην πολιτική σκηνή και εκινείτο αριστερότερα από το κόμμα του, την Ένωση Κέντρου.

Οι στρατηγοί, το Παλάτι, κάποιοι πολιτικοί της Δεξιάς και οι Αμερικανοί καλόβλεπαν μία μικρής διάρκειας συνταγματική εκτροπή, που θα επανέφερε την πολιτική κατάσταση στη σωστή ρότα, δηλαδή στην εναλλαγή στην εξουσία της Δεξιάς και ενός μετριοπαθούς Κέντρου. «Η Χούντα των Στρατηγών» έμεινε στα σχέδια, καθώς τους πρόλαβαν με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου οι μικροί αξιωματικοί, με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια περίπτωση δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα, καθώς η ΕΔΑ, που εκπροσωπούσε την κομμουνιστική Αριστερά (το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου), κινούνταν στο 11,80% των ψήφων στις εκλογές του 1964, σε σχέση με το 24,43% του 1958.

Η τριάδα των Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου, εκμεταλλευόμενη την πολιτική αστάθεια, είχαν ήδη φροντίσει να τοποθετήσουν στις πιο νευραλγικές θέσεις του στρατεύματος ανθρώπους μυημένους στα σχέδιά τους. Τους βοήθησε, επίσης, το γεγονός ότι μέσα στην Αθήνα υπήρχαν μεγάλες μάχιμες μονάδες, όπως το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, που βρισκόταν στη σημερινή Πολυτεχνειούπολη, με διοικητή τον ταξίαρχο Παττακό.

Από εκεί βγήκαν τα πρώτα τανκς στις 2 τα ξημερώματα, για να καταλάβουν όλα τα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας (Βουλή, Υπουργεία, ΕΙΡ, ΟΤΕ, Ανάκτορα).


Οι πραξικοπηματίες έβαλαν σε εφαρμογή το ΝΑΤΟικό σχέδιο «Προμηθεύς», για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, με αποτέλεσμα να κινηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής.

Μία από τις πρώτες ενέργειες των συνωμοτών ήταν να συλλάβουν τον αρχηγό του ΓΕΣ αντιστράτηγο Σπαντιδάκη και να τον αντικαταστήσουν με τον ομοιόβαθμό του Οδυσσέα Αγγελή, που ήταν μυημένος στο κίνημα. Ο νέος αρχηγός του Στρατού έδωσε εντολή σε όλους του μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς να εφαρμόσουν το σχέδιο «Προμηθεύς» κι έτσι να εξασφαλισθεί η υπακοή του στρατεύματος σε όλη τη χώρα.

Η προσπάθεια του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, Γεωργίου Ράλλη να επικοινωνήσει με τον ταξίαρχο Ορέστη Βιδάλη για να κινητοποιήσει το Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη έπεσε στο κενό, καθώς το σχέδιο «Προμηθεύς» είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα ο ταξίαρχος Βιδάλης να μην λάβει ποτέ το σήμα του Γεωργίου Ράλλη.


Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης και στις 3:30 τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό κίνημα είχε επικρατήσει και μάλιστα αναίμακτα. Νωρίς το πρωί, το ραδιόφωνο ΕΙΡ έπαιζε εμβατήρια και δημοτικά άσματα και οι αγουροξυπνημένοι Έλληνες άκουγαν τα πρώτα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν» των δικτατόρων, που ήταν η απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων. Με συντακτική πράξη κατά τη διάρκεια της ημέρας ανεστάλησαν οι διατάξεις του Συντάγματος και ματαιώθηκαν οι εκλογές της 28ης Μαΐου 1967.

Εκτός από τον ελληνικό λαό, αιφνιδιασμένοι από τις εξελίξεις φαίνεται να ήταν και οι Αμερικανοί, που δεν περίμεναν την κίνηση του Παπαδόπουλου. Χαρακτηριστικό είναι πως μόνο δύο πρωινές εφημερίδες πρόλαβαν να περιλάβουν στην ύλη τους την εκδήλωση του πραξικοπήματος. Η «Καθημερινή» στην πρώτη της σελίδα είχε ένα μονόστηλο με τίτλο «Την 2αν πρωινήν εξερράγη στρατιωτικόν κίνημα. Συνελήφθησαν πολιτικοί άνδρες», ενώ η «Αυγή» πάνω από τον τίτλο της έγραφε: «Συνελήφθησαν από στρατιωτικούς οι Μ. Γλέζος, Λ. Κύρκος, Α. Παπανδρέου. Ασυνήθιστες κινήσεις στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων».


Την ίδια μέρα άρχισαν και οι συλλήψεις απλών πολιτών, ενώ είχαμε και τα πρώτα θύματα. Τα όργανα της Χούντας δολοφονούν στον Ιππόδρομο, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, το στέλεχος της ΕΔΑ Παναγιώτη Ελή, ενώ ένας στρατιώτης πυροβολεί τη νεαρή Αθηναία Μαρία Καλαυρά, γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Δέκα ημέρες αργότερα, η Χούντα ανακοίνωσε ότι οι συλληφθέντες ανέρχονταν σε 6509 άτομα, στη συντριπτική τους πλειονότητα αριστερών πεποιθήσεων.

Η Ελλάδα από την 21η Απριλίου 1967 μπήκε στο «γύψο», κατά την έκφραση του Παπαδόπουλου, για 7 χρόνια, 3 μήνες και 3 μέρες. Η Δικτατορία κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στις 23 Ιουλίου 1974, μετά το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή στη Μεγαλόνησο. Η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η Κυπριακή τραγωδία, καταγράφουν τη Χούντα των Συνταγματαρχών ως μία από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.




sansimera.gr



Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »

Ο Σκορπιός δεν ανήκει πια στους Ωνάσηδες


Η ιστορία του θρυλικού νησιού του Έλληνα μεγιστάνα που πλέον πέρασε στα χέρια ενός Ρώσου εκατομμυριούχου.

Όταν την Δευτέρα που μας πέρασε, το φέρι μποτ από το Μεγανήσι πλησίασε στον Σκορπιό, δεν έφερε τους συνηθισμένους επιβάτες -αν υπάρχουν τέτοιοι, σ' ένα μη τακτικό δρομολόγιο... Ο καταπέλτης άνοιξε και στο νησί κατέβηκαν θορυβώδεις νταλίκες. Σκοπός τους, να μαζέψουν και τα τελευταία αντικείμενα που ανήκουν στην οικογένεια Ωνάση και να φύγουν με το πολύτιμο φορτίο τους, σημαίνοντας το οριστικό τέλος εποχής για ένα θρυλικό νησί.

Η Αθηνά Ωνάση πούλησε τον Σκορπιό στον Ρώσο κροίσο Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ (ή καλύτερα στις δύο κόρες του Γιεκατρίνα και Πιέτρα). Είχε πει ότι δεν θα το έκανε, πριν λίγα χρόνια. Αλλά η Αθηνά Ωνάση ζει μια ακριβή ζωή και τα χρήματα που ο πατέρας της τής επιτρέπει να χρησιμοποιεί από την κληρονομιά της μητέρας της δεν τής αρκούν. Μπορούσε να πουλήσει, όμως, τον Σκορπιό. Και τα περίπου 120 εκατομμύρια ευρώ που πρόσφερε ο Ριμπολόβλεφ μάλλον τα... χρειαζόταν πολύ.

Ο Σκορπιός δεν ανήκει πια στους Ωνάσηδες, λοιπόν. Έμεινε στα χέρια τους ακριβώς για μισό αιώνα.

Αυτή είναι η ιστορία του:

Ο "κηπουρός" Αριστοτέλης Ωνάσης

Πριν το 1963 το νησί δεν είχε την ομορφιά που έχει σήμερα (και που έχουν κι όλα τα υπόλοιπα του συμπλέγματος του Μεγανησίου, εκεί κοντά στη Λευκάδα). Λίγες ελιές φύτρωναν μόνο, δεν διέθετε όμορφες παραλίες, ήταν ένας τόπος με μικρή, χαμηλή βλάστηση, όπου μόνο τα κοπάδια των αιγοπροβάτων έβρισκαν ευτυχία.

Αλλά ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήξερε πώς να κάνει τα πάντα πιο όμορφα. Καλύτερα. Και είχε και τα χρήματα για να το κάνει. Αγόρασε τον Σκορπιό για λίγα εκατομμύρια δραχμές. Και δεν έφερε μόνο ρεύμα και νερό, για να χτίσει το ησυχαστήριό του. Έφερε τα πάντα που χρειαζόταν ένας επίγειος παράδεισος...

Περίπου 200 είδη δέντρων, πολλά από τα οποία τα φύτεψε ο ίδιος με τα χέρια του. Αμυγδαλιές, αγριοτριανταφυλλιές, πεύκα, πικροδάφνες και συκιές ήταν τα αγαπημένα του. Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να γίνει το νησό καταπράσινο. Έφερε και άμμο από τη Σαλαμίνα κι έφτιαξε παραλίες. Χρυσές, πανέμορφες. Έχτισε και υπέροχα εξοχικά. Έφτιαξε και το σημείο όπου θα θάβονταν οι Ωνάσηδες. Το μοναδικό που δεν μπορεί να πουληθεί, μαζί με τα 30 στρέμματα γης που το περικλείουν. Τα υπόλοιπα 730, τα καταπράσινα, με τις τόσες αναμνήσεις, ανήκουν πια στους Ρώσους.

Το "παλάτι" της Τζάκι

Το 1968 η επιχείρηση Σκορπιός είχε πια ολοκληρωθεί. Το νησί είχε μετατραπεί στον παράδεισο που ήθελε ο Ωνάσης. Και ήταν έτοιμο να υποδεχτεί τη βασίλισσά του. Τα χρόνια της δεντροφύτευσης του νησιού ο Ωνάσης τα πέρασε με την Κάλλας. Αλλά σύντομα μπήκε στη ζωή του η χήρα του JFK, η Τζάκι Κένεντι. Και ο Σκορπιός έμελλε να συνδεθεί μ' εκείνην ακόμη περισσότερο...

Στις 20 Οκτωβρίου του 1968, το ζευγάρι αντάλλαξε γαμήλιους όρκους στο εκκλησάκι του Σκορπιού.

Η Τζάκι, διάσημη για το γούστο της και για το πώς είχε "αναστήσει" τον Λευκό Οίκο, ανέλαβε την διακόσμηση του σπιτιού. Δεν ήταν, εξ άλλου, ένα απλό εξοχικό. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης περνούσε άπειρο χρόνο εκεί. Είχε στήσει ένα γραφείο - αρχηγείο και από εκεί διηύθυνε όλη του την αυτοκρατορία. Ο Μπίλι Μπάλτουιν, σπουδαίος διακοσμητής και στενός φίλος της Τζάκι, ήρθε στο νησί για να πει τη γνώμη του. Ο σπουδαίος Ιταλός αρχιτέκτονας Ρέντσο Μοτζιαρντίνο έδωσε κι αυτός πολλές και σημαντικές συμβουλές.

Ο Ωνάσης εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τη διακόσμηση των σπιτιών που για να την ευχαριστήσει, άρχισε να γίνεται ο πατέρας των παιδιών της. Οι παπαράτσι, που νοίκιαζαν βάρκες καθημερινά για να βγάλουν φωτογραφίες από τις προσωπικές στιγμές του ζεύγους, τον συνέλαβαν ντυμένο πειρατή να παίζει με τον Τζον Τζον!

Οι παπαράτσι έβγαλαν κι άλλες περίφημες φωτογραφίες, όπως εκείνες της Τζάκι ολόγυμνης να κάνει την ηλιοθεραπεία της...

Τα πάρτυ της Χριστίνας

Το νησί όμως το λάτρευε και η κόρη του Ωνάση, η μονάκριβη Χριστίνα. Ήταν εκείνη που αναβίωσε το νησί, μετά το πρώτο τέλος εποχής του, που ήρθε με το θάνατο του πατέρα της. Όταν το 1973 σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος, ο γιος του Αριστοτέλη Ωνάση, ο Έλληνας μεγιστάνας άρχισε να μαραζώνει. Δεν επισκεπτόταν το ίδιο συχνά το αγαπημένο του νησί και δύο χρόνια αργότερα πέθανε από πνευμονία στο Παρίσι, τόσο μακριά από τον Παράδεισό του. Η Τζάκι δεν πήγαινε πια στον Σκορπιό και η Χριστίνα που τον λάτρευε, αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα. Δεν ήθελε να της θυμίζει καμμία λεπτομέρεια τη σύζυγο του πατέρα της που τόσο μισούσε.

Η δεκαετία του '80 βρίσκει το νησί σε μια νέα φάση. Από ησυχαστήριο έχει γίνει πια τόπος οργίων. Τα πάρτυ της Χριστίνας Ωνάση είναι όλο και πιο ξέφρενα. Το 1985, βέβαια, γεννιέται η Αθηνά και η Χριστίνα αρχίζει να ηρεμεί. Είναι και κάτι άλλο... Η υγεία της. Τρία χρόνια αργότερα, η Χριστίνα Ωνάση πεθαίνει. Η Αθηνά θα επισκεφθεί για πρώτη φορά τον Σκορπιό το 1998, για να αφήσει λουλούδια στον τάφο της μητέρας της, που βρίσκεται δίπλα σ' εκείνον του παππού της. Ξαναπήγε στο νησί άλλες δύο-τρεις φορές σύνολο. Αλλά δεν έκανε ποτέ αυτό που έκαναν η Τζάκι και η μητέρα της πριν από αυτήν. Δεν ενδιαφέρθηκε να το ξαναφτιάξει. Και το 2013 αποφάσισε να το πουλήσει, μαζί με τις αναμνήσεις της πιο διάσημης οικογένειας που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα.



newsbomb.gr
Read more » Διαβάστε περισσότερα...
Read more »
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...