Το περίφημο επίθετο «παλουκωτής» του αποδόθηκε για την περιώνυμη ροπή που είχε ο Βλαντ να τιμωρεί τα θύματά του παλουκώνοντάς τα σε ξύλα και κατόπιν να τα εκθέτει δημόσια, για να τρομάζει τους εχθρούς και να προειδοποιεί τους λογής καταπατητές για τις αμείλικτες διαθέσεις του.
Στα χρόνια που έδρασε ο Βλαντ, υπολογίζεται ότι παλούκωσε 40.000-100.000 ανθρώπους.
Δράκουλας στα σίγουρα δηλαδή…
Το όνομα «Δράκουλας»
Ο βασιλιάς Sigismund της Ουγγαρίας, που έγινε αυτοκράτορας της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 1410, ίδρυσε ένα μυστικό τάγμα ιπποτών για την υπεράσπιση της χριστιανοσύνης από τις επιθέσεις τον Οθωμανών. Το «Τάγμα του Δράκου» γεννήθηκε και ο πατέρας του Δράκουλα (Βλαντ ΙΙ) εντάχθηκε στις τάξεις του το 1431, εξαιτίας της αποφασιστικότητας που επέδειξε στη μάχη με τους Τούρκους. Η ρουμανική λοιπόν λέξη για τον δράκο είναι «drac», ενώ το «ul» είναι το οριστικό άρθρο. Ο Βλαντ ΙΙ έμεινε λοιπόν γνωστός ως «Vlad Dracul», ενώ ο γιος του θα έμενε στην Ιστορία ως «Vlad Dracula», που σήμαινε «ο γιος του Dracul»…
Τα πρώτα χρόνια του Βλαντ ΙΙΙ (1431-1476)
Ο Βλαντ III γεννήθηκε τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο του 1431 στην πόλη της Τρανσυλβανίας Sighisoara. Για τα παιδικά του χρόνια δεν είναι και πολλά γνωστά, ενώ η εκπαίδευση που έλαβε ήταν η τυπική για τους γιους των ευγενών της Ευρώπης. Το 1444, σε ηλικία 13 ετών, ο Βλαντ και ο αδερφός του, Radu, στάλθηκαν στην Ανδριανούπολη ως όμηροι του σουλτάνου, για να κατευνάσει ο Βλαντ ΙΙ το μένος του οθωμανού αυτοκράτορα. Παρέμεινε εκεί ως το 1448, πριν τον απελευθερώσουν οι Τούρκοι, οι οποίοι και τον υποστήριξαν ως υποψήφιο για τον θρόνο της Βλαχίας. Ο Radu θα παρέμενε στην οθωμανική αυτοκρατορία και θα στελνόταν αργότερα στη Βλαχία ως αντίπαλος του Βλαντ, όταν τα σχέδια των Οθωμανών για τον προστατευόμενό τους δεν καρποφόρησαν…
Το 1456, με την υποστήριξη του βασιλείου της Ουγγαρίας, ο Βλαντ στέφεται ηγεμόνας της Βλαχίας και αναγορεύει πρωτεύουσα του κρατιδίου του την Tirgoviste. Χτίζει ωστόσο το κάστρο του στα γειτονικά βουνά, για να προστατεύεται από τις επιδρομές.
Η εποχή της φρίκης
Η ιστορική φιγούρα του Δράκουλα είναι κυρίως γνωστή για την απάνθρωπη σκληρότητα και τη στυγνότητα της διακυβέρνησής του, με το παλούκωμα να μετατρέπεται στην αγαπημένη του μέθοδο βασανισμού και τιμωρίας, μια αποτρόπαιη πρακτική αργού και επώδυνου θανάτου.
Ο ευφάνταστος νους του Βλαντ ωστόσο δεν έμεινε μόνο στο «παραδοσιακό» παλούκωμα. Μια προσφιλής του τακτική ήταν να παλουκώνει τα παιδιά με τις μανάδες τους, ενώ αναφορές υπάρχουν και για ανάποδα παλουκώματα, με το σώμα να κρέμεται ανάποδα στο ξύλο.
Ο Βλαντ Τέπες σχημάτιζε με τα παλούκια γεωμετρικά σχήματα, καθώς είχε δικρίνει ότι αυτό τρόμαζε περισσότερο τους εχθρούς του! Η περίφημη χωροθέτηση με τα παλούκια να σχηματίζουν ομόκεντρους κύκλους γύρω από τα τείχη της πόλης-στόχου έσπερναν τον πανικό στους πολίτες που κατοικούσαν εντός, με τα πτώματα να αφήνονται σε αποσύνθεση για μπόλικους μήνες μετά το παλούκωμα.
Ένα περίφημο περιστατικό, δηλωτικό του αντίκτυπου που είχε η πρακτική του παλουκώματος του Βλαντ, σημειώθηκε όταν τμήμα του τουρκικού στρατού που εισέβαλε στη Βλαχία οπισθοχώρησε πανικόβλητο, εξαιτίας της θέας χιλιάδων πτωμάτων σε αποσύνθεση που ήταν διάσπαρτα κατά μήκος του Δούναβη!
Το 1461 μάλιστα, ο ίδιος ο Μωάμεθ ΙI, ο κατακτητής της Κωνσταντινούπολης, ένας άντρας που δεν ήταν γνωστός για την ευαισθησία του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα σχέδιά του για κατάληψη της Βλαχίας όταν αντίκρισε 20.000 παλουκωμένους τούρκους αιχμαλώτους του Βλαντ έξω από την πρωτεύουσα Tirgoviste. Η αποκρουστική αυτή εικόνα έμεινε στην Ιστορία ως «το δάσος των παλουκωμένων».
Η φρικιαστική πρακτική του Βλαντ να παλουκώνει τους εχθρούς κατά χιλιάδες αποδείχτηκε αρκετά αποτελεσματική, ενώ δεν στρεφόταν μόνο κατά των εχθρών του βασιλείου του, αφού έπρεπε να επιβάλει την τρομακτική του ηγεμονία και στους πολίτες της χώρας του: χιλιάδες κάτοικοι της Βλαχίας έπεσαν θύματα της ίδιας μεθόδου, γυναίκες και παιδιά, χωρικοί και ευγενείς, έμποροι, πρέσβεις και απεσταλμένοι ξένων αυλών…
Και παρόλο που το παλούκωμα ήταν η λατρεμένη μέθοδος βασανισμού του Βλαντ, διέθετε στη φαρέτρα του και μια σειρά από εξίσου ευφάνταστες πρακτικές, που θα έκαναν την κόλαση να φαντάζει παιδική χαρά: νύχια ζώων στο κεφάλι, ακρωτηριασμός άκρων, τύφλωση, στραγγαλισμός, καύση ενώ ο άνθρωπος ήταν ακόμη ζωντανός, ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων (ειδικά στις γυναίκες), αφαίρεση του δέρματος του κρανίου, έκθεση στα καιρικά στοιχεία ή βορά σε άγρια ζώα… Και ο κατάλογος πραγματικά δεν έχει τέλος, με τα εργαλεία του αποτροπιασμού να γίνονται ολοένα και φρικιαστικότερα.
Και ήταν μάλιστα το μέλημα του Βλαντ για την αγνότητα της γυναίκας και την τήρηση της ηθικής τάξης που ευθύνεται για τη στροφή της αιμοβορίας του Βλαντ προς το εσωτερικό: κόρες που έχαναν την παρθενία τους, μοιχαλίδες σύζυγοι και άσεμνες χήρες μπήκαν στο στόχαστρο του αιμοσταγούς ηγεμόνα, με την κακοποίηση και τον βασανισμό τους να ξεπερνά κάθε εσκαμμένο: έκοβε τα γεννητικά όργανα και τα στήθη των γυναικών, πριν τις παλουκώσει από το αιδοίο σε πυρακτωμένα παλούκια. Συχνά μάλιστα αφαιρούσε το δέρμα και το άφηνε πλάι στο παλουκωμένο σώμα
Το τέλος του Βλαντ ΙΙΙ
Παρά το γεγονός ότι ο Βλαντ κατάφερε να αποκρούσει αποτελεσματικά τις επιθέσεις των Οθωμανών, τα επιτεύγματά του δεν θα είχαν διάρκεια: η πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία θα εισβάλει τελικά στη Βλαχία με μεγάλο στρατό και θα αναγκάσει τον Βλαντ να καταφύγει στην Τρανσιλβανία το 1462, ζητώντας τη βοήθεια του βασιλιά της Ουγγαρίας Matthius Corvinus. Ο βασιλιάς όμως θα συλλάβει τον Βλαντ και θα τον φυλακίσει στο παλάτι.
Ο πολυμήχανος Βλαντ θα καταφέρει ωστόσο να κερδίσει την εύνοια του βασιλιά και να παντρευτεί ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας (πιθανότατα την αδερφή του Corvinus), με την οποία θα κάνει και δύο παιδιά. Όταν ο μεγάλος του γιος έφτανε στην ηλικία των 10 ετών, ο Βλαντ θα ξαναγινόταν ηγεμόνας της Βλαχίας, περί το 1476.
Σε νέα εισβολή των Τούρκων όμως την ίδια χρονιά, το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του τον εγκατέλειψε μόνο και αβοήθητο: ο Βλαντ αντιμετώπισε τον τεράστιο οθωμανικό στρατό με 4.000 άντρες. Τον Δεκέμβριο του 1476 ο Βλαντ θα σκοτωνόταν στη μάχη, λίγο έξω από το Βουκουρέστι. Οι Τούρκοι αποκεφάλισαν το πτώμα του και έστειλαν το κεφάλι του «πεσκέσι» στον σουλτάνο, ο οποίος το παλούκωσε στην Κωνσταντινούπολη και το εξέθεσε σε δημόσια θέα: ο Παλουκωτής ήταν επιτέλους νεκρός.
otherside.gr
